.

سلام من به تو ای دلبرا که با مائی
به رغم غیبت کبری هماره پیدائی

کمین به راه تو کرده کمان من اکنون
غزل برای تو گویم غزال صحرائی

شبم به نیمه رسیده نمی برد خوابم
چرا به خواب پریشان من نمی آئی؟

ربوده ای دل از کف من ای پری چهره
نشسته ام به رَهَت از چه ره نمی پائی؟

ز شوق وصل تو خوابم نمی برد هرشب
بخوان برای حال دلم لا، لالا، لائی

کمر به قتلم اگر بسته ای کمان بر کش
که ترسم از پی امشب نباشه فردائی

منم که در حکایت عُشّاق مثل مجنونم
توئی که در روایتِ معشوق مثل لیلائی

مهدوی

میلاد پیامبر نور و رحمت حضرت مُحَمَّدِابنِ عَبدِالله صلَّیَ اللهُ عَلَیه وَآلِهِ وَسَلَّم و ولادت امام جعفر صادق علیه السّلام همراه با هفتۀ وحدت بر حضرت ولی عصر(ج) ونایب برحقشان امام خامنه ای حَفَظَهُ اللهِ تعالی و شما گرامیان مبارک باد.

آیات و معجزات هنگام ولادت پیامبر خدا حضرت محمد ابن عبد الله (ص)

جـاهلیّـت ؛ عصـر بیــداد و جُمود

لات و عزّی وهُبَـل خود می نمود

خانه ی عقل و خرد ویرانه بود

کعبه هم تا مُـدّتـی بتخانه بود

خالق هستی برآن شـد آن زمان

تا که جانی تازه سازد از جهان

جبــرئیــل آمـــاده شـــد با اَلرَّحیل
نغمه خوانان چشمه سـارِ سلسبیل

#

شهـر مکّه خوانِ اربابِ کـریم

عَرصه ی مهمانیِ خُلقِ عظیم

با وقوعِ انقـلابی درخِرَد

تـا نـویـدِ قُـل هُوَاللَّهُ أَحَدٌ ،

ظُلمتِ هر بُتگری برچیده شد

نور رحمـان توتیای دیـده شد

موبدان وکاهنــان نادان شـدنـد
ساحران درکارِخود حیران شدند

تختِ شاهان واژگون شـد ناگهان
لال شــد هـر پادشـاهـی از زبـان

طاقِ کسرا آن زمان ازهم گسست،
چـارده دندانه اش درهـم شکست

ساوه خشکید و سماوه شد پُرآب
شُد مَلَک مأمـورِ اِیّاب و ذهاب

سَبعَه ی آتشکده خاموش گشت،
بَعدِ ده قرنی که آذر نوش گشت

موبدان آشفته خواب وخورشدند،
گـاهِ رؤیـا اَستـر و اُشـتـُر شـدند

رانده شد ابلیس دون از آسمان،
تا که آمـــد خاتـــمِ پیغـمبــران

سرنگون شد هَربُتی در هرکجا ،
لحظه ی میــلادِ آن بَـدرُالدّجی

نوری از نَجد و تهامه در فراز

پرچـم اسـلام از آن در اهتزاز

خانه ی بِنـتِ وَهَـب دارُالسُّــــرُور
مَحبَطِ روحُ القُدُس با شوق وشور

#

آمد آن پیغمبـــرِ آخِــر زمان
سروَرِ خَـلقِ زمین و آسمان

زاده شد شَمسُ الضُّحی ، بَدرُالدّجی ،
مُصطَفی، کَهفُ التُّقی، غَوثَ الوَری

مهربان ختم رُسُل عَبدِ خدا
خُلقِ عُـظـمـای تمـام انبیا

در اَوانِ کودکی آن ســـروِ ناز،
با رکوع و سجده ای شد در نماز

نـوری از دامـانِ بانـو آمنه
کرد روشن آسمان و دامنه

این همه آیاتِ توحیـدی بیان
مُعجزاتِ روشنی بود و عیان

آیـتِ حـق : رَحمَـةٌ لِّلعالَمین
شد شَفیعِ مُؤمِنات ومُؤمِنین

کودکِ ناخوانده درسِی از کتاب ،
داد پاسخ هـر سؤالی را جواب

خَرقِ عـادات آن همه اِرحاصِ او
خاصِ آن مولا شـد و اِخلاصِ او

عالَم از درکِ وجودش گشته مات،
عِطرِ نامش آمـده در هــر صلاة

شرح عقلِ کُل کجا شاعر کجاست!
مثنـوی خوانِ پـیمبـرهـا خداست

در قیامت می دهـند از او برات

بـر کمال و بـر جمالش صلوات

شافِعَت خواهی شود در روز حشر،
با علیّ و آلِ وی کُن حشر و نشر

مهدوی شـد ریزه خوار خوانشان
ســـر نهـاده بـر ســرِ پیمـانشان

غلامرضا مهدوی

شـُربِ مُـدام و لذّت ایمان علیست

شهرِ صیامِ و روضه ی رضوان علیست

بابِ مدینه ی علم پیمبر است

تفسیر ناب و معنی قرآن علیست

مِهری که دردل عشّاقِ عالم است

سرچشمه ی عوالم عرفان علیست

اَنجُم که حامل تسبیح سرمد است

ماه ولای حضرت سبحان علیست

آیاتِ مُحکَمات پُر اَز نور هل اتی

درشأنِ طائرِ خُلدآشیان علیست

بر گُنبدِ مدائنِ سلمان نوشته اند

اُلگوی نابِ مردمِ ایران علیست

پروا نکرده مگر از خدای خویش

شیرژیانِ بیشه ی شجعان علیست

صد چاه کوفه که سربسته است ومُهر

همرازِسینه ی روحِ روان علیست

بعد از نبی که نباشد پیمبری

آئینه داروجلوه ی یزدان علیست

حامی و کاتب وحی نبوّت است

قرآن ناطق وفرقان بیان علیست

دائرمدار ولایت بدون شک

هرآن علی بود و هم اَلآن علیست

فـُزتُ وَربِّ کعبه ی محراب عشق

فریادِ رَجعِتِ جانِ جهان علیست

هرگز به نشئه ی ایمان نمی رسد

آن دل که منکِرِ آرام جان علیست

در روز حشروعبور از پُلِ صِراط

معیارِ ناروجنّت ومیزان علیست

بابَ الحَوائج و اُمّیدِ مهدوی

بهترزهرطبیبی ودرمان علیست

مهدوی

تا کنی یادی از این دلشدۀ سرگردان

دفتر شعر مرا گاه ورق برگردان

آتشت در جان مــــن افتاد در یک لحظه ،آه

سوختم از گـــرمی آتش و احســــاس گنـــاه

شعله های سرکشی را دوست دارم ،مثل تو

دل سپردن جرمِ من ،جرم تو زیبائی چو ماه

احمدیزدانی

دست از سر شیطنت اگر برداریم

بعد از دوهزار ساله آدم شده ایم

احمد یزدانی

داریم یاحسین یاحسین پیر می شویم

خوشحال از این جوانی از دست رفته ایم

غلامرضا مهدوی

عنایت بفرمائید درچینش وترتیبِ ابتدا و انتهای مصرعهای شعر از الف تا ی به شکل لا لا  می باشد.

* ژاژخایان :بیهوده گویان

* صحابانِ سَبَق : صاحبانِ پیشی گرفته(صحابی هایی که پیشدستی کردند؛ در ثقیفه)
* ژاژخایان : بیهوده گویان
* روزعرض : روزقیامت ؛ مولوی گوید:

پس بُوَد ظلمات بعضً فوقَ بعض// نى خرد يار ونه دولت روزِ عرض